Πρωτοχρονιά του ’84, καλεσμένοι σε φίλους για μεσημεριανό, πολύ φαγητό, πολλή ρετσίνα, με τσίπουρα που προηγήθηκαν και ουίσκι που ακολούθησαν. Το βραδάκι ήμασταν πάλι σε φίλους και καθόμουν σε μια μαξιλάρα δίπλα στο τζάκι πίνοντας κονιάκ. Κάποια στιγμή με ρώτησε ένας φίλος «Τι έχεις εσύ;». Από το βλέμμα του κατάλαβα ότι κάτι στην όψη μου τον είχε ανησυχήσει. «Μάλλον ήπια λίγο παραπάνω» απάντησα, συμπληρώνοντας λίγο κονιάκ στο ποτήρι μου. «Να το προσέχεις» μου πρότεινε.
Ήμουν 25 και έπινα ήδη πολύ και σε καθημερινή βάση. Πέρασαν από τότε κάπου είκοσι χρόνια πριν αποφασίσω ότι κάτι έπρεπε να κάνω για «να το προσέξω». Έτσι, εδώ και δέκα χρόνια προσπαθώ να αλλάξω μια βαθιά ριζωμένη συνήθεια που είχε γίνει επικίνδυνη. Ξεκίνησα μια προσπάθεια «να το ελέγξω», σε μια πορεία με διαλείμματα και σκαμπανεβάσματα, άλλοτε καταφέρνοντας να αντισταθώ κι άλλοτε ενδίδοντας στην επιθυμία.
Έχω να πιω αλκοόλ πάνω από δύο χρόνια. Η αρχή ήταν πραγματικά δύσκολη. Σήμερα η διαδρομή είναι αισθητά πιο εύκολη. Υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολες αλλά εμφανίζονται όλο και πιο αραιά και η ένταση της επιθυμίας εξασθενεί όλο και περισσότερο. Δεν έχω αποφασίσει ότι δεν θέλω να ξαναπιώ αλκοόλ. Χαίρομαι, όμως, για αυτό που κατάφερα και για το πώς αισθάνομαι σήμερα σε σχέση με το αλκοόλ.
Είμαι μέλος των Κλαμπ Οικογενειών με Προβλήματα από το Αλκοόλ εδώ και δυόμισι περίπου χρόνια – και σκοπεύω να συνεχίσω…
Καλή Χρονιά!
Emmanuel
ΚΟΠΑ Αθήνας 